In 2003 was ik 30 jaar en was ik klaar om aan kinderen te beginnen.Als kind zijn we blij met elke centimeter die we gegroeid zijn. Zijn we zo trots dat we het aan mama of papa willen vertellen.
Plotseling was daar die kinderwens.
Een paar dagen later had ik een afspraak bij mijn gynaecoloog en had ik haar daarover aangesproken. Wist ik veel dat toen de lijdensweg zou beginnen.
Een jaar later moest ik opnieuw naar de gynaecoloog voor mijn jaarlijks uitstrijkje en ik was nog steeds niet zwanger. De gynaecoloog was er niet helemaal gerust in en toen begonnen de onderzoeken. De uitslag was moeilijk te verteren, maar er was een kans, een kleine kans, dat wel, maar het was er eentje. IVF werd besproken en we gingen er voor. Ik had verschrikkelijk last van nevenwerkingen, maar dat nam ik er bij! Na 2 stimulaties van de eierstokken, moest ik verplicht stoppen van de gynaecoloog. De nevenwerkingen breidden uit en het werd te gevaarlijk. Iets anders bestond er toen niet. Dus het zat er op voor ons.
We konden nog enkel via de natuurlijke weg proberen. Na 7 jaar was het genoeg geweest. Het leven gaat verder, voor ons dan wel zonder kinderen.
Wat mij het meeste stoort als je geen kinderen hebt, zijn de opmerkingen van de mensen. Als ik hen een goeie raad mag geven, stop met te vragen als je iemand voor de eerste keer ontmoet: "en heb je kinderen?" Het is niet voor iedereen vanzelfsprekend om kinderen te krijgen. Waarom stellen ze zo een gevoelige vraag? Je kan toch ook vragen, wat is je beroep, je hobby's, van waar ben jij afkomstig,... Ik heb ook eens de opmerking gekregen, bwah, wat je niet hebt, kan je niet missen. Wat is dat nu voor een opmerking?!
Onlangs nog iemand: Zij: "Hebben jullie geen kinderen?" Ik: "Neen." Zij na een aantal seconden: "Goh, het is toch maar stil he, zonder kinderen in huis." Ik: "Hoe bedoel je?" Zij: "ja, kinderen brengen wel leven in huis. Dat is toch plezant." Ik: "Je moet misschien eens nadenken voor je zulke dingen zegt. Het is niet voor iedereen weggelegd om kinderen te kunnen krijgen." Zij: "Neen dat is waar" Dus mensen, nogmaals, pas op met je opmerkingen, je kan mensen kwetsen, ook al is het niet zo bedoeld. Voor mensen die midden in zo een procedure zitten, is het extra moeilijk als zij nog maar eens met hun neus op de feiten worden gedrukt, dat kinderen krijgen de normaalste zaak van de wereld is. Want dat is het niet, ECHT NIET!
Ondertussen zijn we 19 jaar verder, het gemis blijft, het idee dat nooit iemand mama tegen mij zal zeggen, is hard. Maar het leven gaat verder ... ook zonder kinderen!