Vanmorgen toen ik mij aan het klaarmaken was om aan de dag te beginnen had ik een plotselinge angst, paniek zelfs.
Ik heb een eigen zaak en mijn agenda is nog niet volledig volgeboekt.
Met andere woorden, ik kan er nog niet van leven. En dat is soms beangstigend. Terwijl je toch je rekeningen moet blijven betalen.
Ik moest naar buiten, zo snel mogelijk, de natuur in. De angst kwam weer snel opzetten en ik wist dat ik hem onder ogen moest zien. Ik zei dan ook, "ok laat je maar zien, ik voel je, kom maar", dit bleef ik herhalen tot ik een druk voelde op mijn borstkas, mijn maag draaide zich rond. De angst of paniek zag er ook echt uit als een zwart ding (monster kan ik niet zeggen), ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Toen zei ik dat het ok was, "je mag er zijn, ik omarm je", dit visualiseerde ik ook. Ik bleef dit herhalen en visualiseren tot het goed voelde, tot het zwart weg was.
Toen stelde ik mij de vraag, wat het ergste was dat er kon gebeuren. En eigenlijk is het antwoord heel simpel, als mijn zaak niet lukt, dan kan ik nog altijd werk gaan zoeken. Weg paniek, weg angst. Waar maakte ik mij druk om?!
Maar ik blijf geloven, want ik weet dat dit mijn weg is! Dit is mijn levensdoel.
Mensen helpen, mensen hun emoties onder ogen laten zien en deze helpen verwerken, helpen loslaten. Want alleen dan is er kans op genezing, op vooruitgang, op loslaten. Net zoals ik, elke dag een beetje, elke dag een kleine stap :-)
Comments