In de huidige context, met het corona virus, is de titel wel wat toepasselijk, alleen was het niet omtrent dit virus, maar iets dat al langer sluimerde bij mij.
Ik had het namelijk steeds moeilijk als ik ergens mijn weg niet vond, schoot dan in een paniek en belde dan huilend naar mijn man.
Zo was ik een aantal jaren geleden met mijn auto op weg voor mijn werk naar Duitsland. We hadden toen net een gps, maar die werkte niet voldoende, had een slechte ontvangst. Hij kon mij uiteraard ook niet helpen, daar hij niet wist waar ik mij bevond. En dan werd ik kwaad en blokkeerde totaal. Als ik er vandaag aan terugdenk kan ik er alleen maar om lachen.
Gisteren ging ik een knooppuntenwandeling doen in Geetbets, een gemeente hier in de buurt, waar ik mijn weg niet ken. Er waren 2 voorvallen, die ik na even twijfelen wel kon aanpakken en waardoor ik kon verder wandelen.
Een 15-tal minuten later, zag ik mezelf wandelen in een totaal andere omgeving, met totaal andere kleren aan en ik wist intuïtief dat deze beelden die ik zag, in een andere tijd hadden plaatsgevonden. Ik kreeg ook door dat het toen niet goed afgelopen was...
Ik begon dan gisteren diep in en uit te ademen, mijn keel werd heel droog, ik kreeg enorme dorst en mijn maag verkrampte helemaal. Even later had ik een enorm branderig gevoel in mijn maag, mijn slokdarm en zo tot aan mijn keel. Ik kreeg bijna geen adem en alles deed pijn. Ik ben toen blijven stilstaan en mij beginnen gronden. Toen ik goed gegrond was, ben ik helemaal naar dat gevoel van toen gegaan, hoe eng het ook was, ik wist dat ik dit moest doen. Ik erkende dat het gevoel, dat de paniek, een gevoel van een vorig leven was, dat met de huidige middelen die er tegenwoordig zijn, ik altijd mijn weg zal vinden. Langzaam werd ik rustig, er verscheen zelfs een glimlach op mijn gezicht. Ik kon loslaten. Wat een overwinning!
Nadien ben ik nog eens verkeerd gelopen, er stonden plots geen knooppunten meer aangegeven, maar ik ben rustig gebleven. Ik heb mijn gsm er bij genomen en met een app mijn weg weer gevonden. Het zonnetje scheen, er stond een stevige wind en er was bijna geen kat te bespeuren. Ik heb, achteraf gezien dan ;-) toch deugd gehad, van mijn iets langer dan geplande wandeling!
