Omwille van wat er onlangs is bovengekomen tijdens een reiki weekend, wil ik graag met jullie een beetje mijn verdere proces delen.
Al snel toen ik mijn handen op mijn hart legde, voelde ik de reiki energie stromen. Na zo een aantal minuten gezeten te hebben, kwam plots dank u in mijn gedachten.
Dag 1 - 14 sept 2020
De eerste dag dat ik mezelf een reiki healing gaf, vlotte het niet zo goed. Ik had moeite met de houdingen en was dus niet zo bezig met voelen, maar eerder met denken. Niet goed dus, dit moet 's anderendaags beter.
Dag 2 - 15 sept 2020
Al tijdens het weekend van de cursus reiki had ik het gevoel dat ik mijn hart moest betrekken in mijn healing. Zo gezegd, zo gedaan. Al snel toen ik mijn handen op mijn hart legde, voelde ik de reiki energie stromen. Na zo een aantal minuten gezeten te hebben, kwam plots dank u in mijn gedachten. Elke stalker kwam voorbij en steeds dank u. Ik heb hen echt uit de bodem van mijn hart, bedankt. Bedankt voor de lessen die ze mij geleerd hebben. Dit klinkt misschien raar, maar ik meende dat echt en nog steeds. Want soms komen er dus gewoon mensen in ons leven, om ons iets te leren.
Dag 6 en 7 - 19 en 20 sept 2020
Dit weekend ben ik helemaal naar Amsterdam gereisd voor een cursus kleurenpunctuur. Van reiki komt er niks in huis dit weekend. Ik moest zaterdags al om 5 uur op, zodat ik om 6 uur kon vertrekken, want de cursus begint om 9u30. 's Avonds ben ik te moe om mezelf nog een reiki healing te geven en eerlijk gezegd, ik had er zelfs niet aan gedacht! Op zondag kom ik moe maar voldaan naar huis en ben pas thuis om 20u. Reiki? Wat was dat weer? Oh ja, sorry, maar geen zin, veeeeel te moe!
Dag 8 - 21 sept 2020
Nog even over het weekend kleurenpunctuur. Tijdens dat weekend hebben we ook behandelingen gehad en al snel gebeurt er toch ook weer één en ander. Mijn eierstokken (hoe kan het ook anders) reageren op de tweede behandeling. Voor diegenen die het nog niet weten, ik heb zware endometriose, mijn man en ik hebben geen kinderen, hoewel er wel een kinderwens was.
Dus nu geef ik mezelf elke dag een reiki healing en een kleurenpunctuur behandeling. Vandaag was dag 1 van de kleurenpunctuur. Ik werk op mijn littekens (van een operatie of van een ongeval, of gewoon een val) en werk ook op mijn hormoonhuishouding. Bij een litteken op mijn been komen er beelden naar boven van mijn jeugd...
Dag 9 - 22 sept 2020
Zoals steeds zet ik muziek op in mijn praktijk en vul ik mijn diffuser. Vandaag kies ik voor de etherische olie 'inner child' want ik voel dat ik daar vandaag moet op werken. Ik begin met de reiki behandeling en al snel voel ik aan mijn keel dat die begint te kriebelen. Ik weet dat er dingen zijn die nog moeten gezegd worden. Maar ik ben er nog niet klaar voor.
Dan leg ik mijn handen op mijn thymus en na een minuut of zo, verschijnt mijn innerlijk kind. Er komen beelden binnen van hoe ik werd vergeten en genegeerd door zowel mijn moeder als mijn vader, maar vandaag is het eerder mijn moeder. Zo is er een dag, ik zat nog op de lagere school en mijn moeder was naar school geroepen want er was iets gebeurd met mijn oudere zus. Tijdens de speeltijd had ik een harde bal tegen mijn oor gekregen. Ik was aan het huilen van de pijn en toen zag ik mijn moeder over de speelplaats lopen. Ik liep naar haar toe, al huilend en begon mijn verhaal te doen... ik kreeg al snel te horen, dat ik niet belachelijk moest doen en mij niet moest aanstellen. Weer pijn, maar dan elders, veel diepere pijn, pijn van afwijzing. Mijn tranen stroomden en ik zag mijn innerlijk kind weer. Ik omhelsde haar en zei dat ik wel steeds naar haar zou luisteren. Dat ik er wel steeds voor haar zou zijn. Zo bleven we een tijdje staan, ik wreef haar over haar hoofd en stelde haar gerust. Na een tijdje huppelde ze weg.
Ik ging verder met de reiki behandeling en toen ik aan mijn bovenbenen kwam, verscheen mijn innerlijk kind weer. Ik begreep eerst niet waarom. Toen herinnerde ik mij de beelden die gisteren binnenkwamen toen ik dat litteken op mijn bovenbeen verzorgde. Mijn oudere zus en ik moesten mijn vader helpen met aardappelen rapen in de tuin, ik was toen 7 of 8 jaar. Ik zag een aardappel niet liggen en na een tijdje was mijn vader waarschijnlijk zo gefrustreerd, omdat ik die aardappel niet zag liggen, dat hij zijn riek in mijn been stak.
Mijn innerlijk kind verscheen dus hierom. Eerst moest ik lachen, mijn innerlijk kind raapte namelijk de aardappel op en gooide ze naar mijn vader met de woorden, "als jij ze ziet waarom raap je ze dan zelf niet op?"
Al snel veranderde het lachen en voelde ik de afwijzing, afwijzing dat ik weer niet goed genoeg was, dat ik te dom was, te lelijk, te dik, ... Tranen stromen en ik laat ze, het is goed. Na een tijdje omarm ik mijn innerlijk kind weer en ik troost haar. Ik zeg haar dat ze voor mij perfect is zoals ze is, mooi en lief. Zij mag er ook zijn, ze is wie ze is en ze is goed zo, perfect zelfs. Zo bleven we nog even staan, tot het goed was en de tranen opgedroogd waren.
Dag 12 - 25 september 2020
Gisteren ben ik een dag ziek geweest en heb ik mezelf geen reiki of kleurenpunctuur gegeven. Mijn maag lag overhoop, ik had diarree en verschrikkelijke hoofdpijn. Vandaag gaat het al iets beter, maar de hoofdpijn is nog steeds licht aanwezig. Ik denk dat er veel emoties aan het bovenkomen zijn, ik ben heel de dag emotioneel geweest (gehuild), zag alles zwart in, niets was goed en net dat was goed. De emoties mochten er zijn, ik heb het laten stromen en losgelaten. Want huilen en diarree zijn tekens van loslaten. Dus weer een stap dichter naar mezelf.
Vandaag heb ik mezelf wel reiki gegeven en kleurenpunctuur. Vooral als ik mijn handen op mijn ogen leg, doet dit goed, dit brengt rust. Als ik mezelf kleurenpunctuur geef en ik werk aan mijn navel en de littekens van die operaties daar, dan komen er wel emoties naar boven van het gemis van een kind. Lichamelijk doet het ook pijn, maar de pijn is niet overweldigend. Ik denk dat daar nog wel wat werk is, niet zozeer loslaten, maar het anders bekijken. Maar hoe?
Dag 13 - 26 september 2020
Vandaag heb ik jammer genoeg niet veel tijd. Een drukke dag, dus mijn behandeling aan mezelf moet ik inkorten en toch doet het deugd, alleen kan ik er vandaag niet dieper op ingaan.
Dag 15 - 28 september 2020
Ik kreeg al snel door dat ik vandaag olietjes in mijn aromaverstuiver moest doen om pijn te verdrijven. Na ongeveer een kwartier merkte ik dat de pijn in mijn schouders en nek weg waren. Na een half uur had ik nergens nog pijn, wat een zalig gevoel! Ik merk meer en meer dat door voetreflexologie te combineren met reiki, etherische oliën, kleurenpunctuur en edelstenen (die zitten steeds in mijn bh en broekzakken :-) ) dat de werking zoveel intenser is, zoveel dieper gaat. Ik vind het fantastisch en ben soms zelf nog verbaasd over de werking.
Dag 18 - 1 oktober 2020
Ik heb wat extra gewerkt op mijn navel vandaag. Ik merk dat ik daar nog moet loslaten. Ik zie echt beelden voor me van hoe het zou zijn moest ik toch een kind gehad hebben. Raar ..., ik voel het wel en toch stromen er geen tranen? Zou ik het dan allemaal verwerkt hebben, het een plaats gegeven hebben?
Dag 19 - 2 oktober 2020
Ik heb nu sinds zo'n 14 dagen last van mijn milt. Ik smeer er etherische olie van pompelmoes op. Ik heb opgezocht waar de milt voor staat; 'leven in het verleden, nostalgie'.
Tja, ik ben hard aan mezelf aan het werken en ga met de verwerking van dit alles inderdaad terug naar mijn verleden. Maar ik vind dit nog niet 'leven in het verleden' en 'nostalgisch' ben ik al helemaal niet. Nog maar even laten bezinken ;-)
Vandaag ben ik eerst begonnen met de kleurenpunctuur en dan de reiki. Normaal gezien doe ik het andersom. Maar omdat kleurenpunctuur vaak beelden, dingen losmaakt en de reiki dan staat voor de healing, wil ik het vandaag eens andersom proberen.
Als ik de littekens op mijn buik (4 x geopereerd voor endometriose) behandel met de kleurenpunctuur voel ik de pijn aan mijn eierstokken. Al snel volgen de beelden weer van hoe het zou zijn moest ik toch een kind hebben gehad. Dan herinner ik mij de woorden van de dokter gisteren bij het bloed geven: "zwanger geweest in 2004" en ik denk meteen dat mijn kind nu 15 à 16 jaar zou geweest zijn...
Gisteren toen die dokter dat zei, moest ik even slikken, want zoiets komt wel binnen natuurlijk. Maar vandaag terwijl ik dan aan mezelf aan het werken ben, komen enkel die beelden en denk ik even hoe oud zij of hij zou geweest zijn. Ik zit letterlijk te wachten op de tranen ... maar er gebeurt niets, ik voel geen pijn en er komt geen traan. Is dit wel een normale reactie, stel ik mezelf de vraag.
Dag 20 - 3 oktober 2020
Vandaag kwam het dan toch naar boven. Nu weet ik waarom ik last heb van mijn milt. Het is dus toch (ongeveer) nostalgie of nostalgisch zijn. Weet je nog dat ik mij voorstelde hoe het zou zijn, moesten we toch een kind hebben? Ik kan hier natuurlijk geen heimwee over hebben of gevoel van 'vroeger was het beter'. Maar ik zie nu wel de link, ik snap het.
Dag 23 - 6 oktober 2020
Toen ik mijn handen op mijn knieën legde, voelde ik dat ik daar extra reiki kon gebruiken.
Dag 24 - 7 oktober 2020
Gisteren heb ik extra reiki gegeven aan mijn knieën en ze hebben heel de dag koud aangevoeld. Een raar gevoel eigenlijk. Als ik mijn handen op mijn knieën legde, voelden ze nochtans warm aan. Het was dus echt gewoon een gevoel, maar ik weet dat de knieën ook staan voor de verbinding met de ouders en ja, daar is nog wat werk aan.
Dag 25 - 8 oktober 2020
Gisterenavond kreeg ik plots pijn aan mijn knieën en toen ik vanmorgen opstond was de pijn nog steeds aanwezig. Vandaag dan maar weer extra reiki geven aan mijn knieën.
Als ik mijn handen op mijn knieën leg, gebeurt er niks, er komen geen beelden door, geen gevoelens naar boven. De tijd zal er nog niet rijp voor zijn.
Dag 28 - 11 oktober 2020
Ik ben bijna een maand bezig met mezelf even wat reiki te geven. De ene dag is het 30 minuten, de andere 45 en soms zelfs een uur. We zijn nu sinds woensdag op vakantie, nu is het dus vaak maar een half uurtje en toch geniet ik er van. Het geeft mij energie. Ik weet en merk soms zelfs dat er veel verwerkt en dus losgelaten wordt. De laatste dagen zijn het mijn eierstokken die opspelen .... pijnlijk!
We zijn in Malmedy op vakantie en we wandelen dus veel in de mooie natuur hier. Dit doet en helpt ook om dingen los te laten, te verwerken, hoofd leeg te maken en soms op een andere manier naar de dingen te kijken. Wel nog steeds kniepijn, of zou dit komen van al dat klimmen hier ;-)
Dag 29 - 12 oktober 2020
Ik merk meer en meer dat het me gewoon deugd doet om mezelf reiki te geven, of is het gewoon het feit dat ik mezelf eens aandacht geef ipv steeds voor en aan een ander te denken en te geven?! Whatever. Ik geniet er van!!!
Dag 31 - 14 oktober 2020
Ik heb vandaag een emotionele dag. Ik ben al een paar keer spontaan beginnen huilen en ik heb zelfs geen idee waarom ik eigenlijk huil. Misschien omdat ik ziek ben, dat ik wat emotioneler ben? Het belangrijkste deze keer, is dat ik het toelaat, ik laat de emoties het overnemen.
Deze keer neem ik niet snel mijn gsm ter hand om afleiding te zoeken op sociale media! Deze keer zet ik niet de tv aan om naar iets te kijken, dat mij eigenlijk niet interesseert, gewoon om maar niet te voelen!
Deze keer grijp ik niet naar een zak chips om mijn emoties weg te eten!
Neen, deze keer laat ik het toe.
Eindelijk!
Dag 32 - 15 oktober 2020
Gisterennamiddag wist ik plots waar al dat verdriet vandaan kwam. Weet je nog dat ik een tijdje geleden geschreven heb dat mijn knieën al een tijdje pijn doen en dat de knieën gelinkt zijn aan de relatie met je ouders?
Wel, gisteren tussen al het huilen door, kwamen er allerlei gevoelens en beelden door van de scheiding van mijn ouders. Ik dacht dat het mij nooit geraakt had. Wist ik veel dat ik muren had opgetrokken!
Tot vandaag, was ik er steeds van overtuigd dat het beter was dat mijn ouders uit elkaar waren gegaan. Er was heel veel ruzie en verbaal geweld tussen mijn ouders de laatste jaren van hun huwelijk. Als kind zijn ik en mijn zussen daar, jammer genoeg, getuige van geweest. Het was zo erg dat ik zelfs bang was voor mijn vader.
En toch, kan ik mij de blik van mijn vader nog herinneren toen hij vertrok en de deur van de living voor een laatste keer achter zich dicht trok.
Hierdoor, besef ik nu, kan ik soms heel hard zijn, zelfs bot, naar mensen toe. Bang om mijn gevoelens te tonen, trok ik een muur op en was mijn antwoord soms heel hard of mijn oordeel heel snel gemaakt.
Aan al die mensen, sorry!!!
